در بازار سرمایه به دلیل جدایی مالکیت از مدیریت، ارزش ها و منافع مورد توجه بین سهامداران با شرکت ها متفاوت می باشد و وجود این تفاوت ها سبب گردیده تا رویکردهای نظری در حوزه تصمیم گیری های شرکت باهدف ایجاد تعادل در بین سهامداران توسعه یابد. اِلمانِ تصمیم گیری ازدحامی به عنوان یک مفهوم دارای کثرت گرایی ارزش ها در سطح بازار سرمایه به عنوان یک رویکرد نظری فلسفی طی سال های گذشته مورد توجه قرار گرفته است. وجودِ چنین ارزش هایی در تصمیم گیری، ضمن اینکه می تواند به ایجاد تعامل بیشتر بین شرکت با ذینفعان منجر شود، می تواند به افزایش پایداری در حوزه های مختلف همچون محیط زیست، مالیات، اقتصاد و. . . کمک نماید. هدف این پژوهش ارزیابی ایزومورفیسم های مالیات سبز تحت وجودِ اِلمان های اِلمانِ تصمیم گیری ازدحامی براساس نظریه همسانی ماتریس تفسیری ( ) می باشد. در این پژوهش به منظور شناسایی مولفه ها (ایزومورفیسم های مالیات سبز) و گزاره های پژوهش (اِلمان های تصمیم گیری ازدحامی) از تحلیل فراترکیب و با مشارکت 15 نفر از خبرگان رشته حسابداری در سطح دانشگاهی استفاده شد. در بخش کمی مولفه ها و گزاره های شناسایی شده در قالب پرسشنامه های ماتریسی توسط 22 نفر از مدیران شرکت های بازار سرمایه مورد ارزیابی تحلیل تفسیری قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد، گزاره ی مسئولیت اجتماعی در تصمیم گیری ( )؛ کاهش تضاد منافع در تصمیم گیری ( ) و مشروعیت در تصمیم گیری ( ) به عنوان تاثیرگذارترین اِلمان های اِلمانِ تصمیم گیری ازدحامی در سطح بازار سرمایه می باشد که باعث تقویتِ پیامدِ کاهش آلایندگی های زیست محیطی به عنوان مولفه ی ایزومورفیک مالیات سبز می شود. این نتیجه نشان می دهد اِلمان های اِلمانِ تصمیم گیری ازدحامی که پیگیری سطح قابل توجهی از ارزش های اجتماعی کثرت گرایانه را تشریح می نماید، ایزومورفیسم های مالیات سبز را برای آیندگان تقویت می کند، چراکه با افزایش مالیات های سبز، شرکت ها برای توسعه مسئولیت های اجتماعی خود تلاش می نمایند تا با تقویت زیرساخت های تولید از حجم آالایندگی های خود به کاهند و از طریق افشای اطلاعات اختیاری در قالب صورت های مالی، اطمینان و اعتماد اجتماعی را به واسطه بینش در تصمیم گیری های ازدحامی را غنا بخشند.

مالیات ها به عنوان یک منبع درآمد قابل اطمینان، همواره مورد توجه دولتمردان بوده است. اما از آنجا که این ابزار پراهمیت دولت اختلالاتی را در اقتصاد ایجاد می کند، اقتصاددانان به فکر افتادند که پایه های مالیاتی جدیدی را معرفی کنند که کمترین عدم کارآیی را در سیستم اقتصادی ایجاد کند، در بین انواع مالیات ها «مالیات های سبز» از چنین ویژگی برخوردار است.مالیات سبز بر پایه هزینه اعمال می شود؛ از این رو گستردگی زیادی داشته و درآمد مناسبی را برای دولت به همراه دارد، به همین جهت می تواند جانشین سایر پایه های مالیاتی شود. این نکته از یکسو؛ اثر اختلال زایی مالیات های دیگر را کاهش داده و از سوی دیگر، برای جامعه به دلیل کاهش آلودگی فواید زیادی دارد.این مطالعه با استفاده از یک مدل سیستمی روتردام، اعمال مالیات سبز بر کالاهای آلوده کننده را مشاهده می کند و نشان می دهد که اعمال این نوع مالیات می تواند میزان تقاضا برای کالاهای آلوده کننده را کاهش دهد. 

با توجه به مشکلات و بیماری های ناشی از آلودگی آلاینده ها، که به علت وجود مراکز صنعتی در شهرهاست، در نظرگرفتن راه حل هایی، نظیر وضع مالیات بر آلاینده ها، از سوی دولتمردان ضروری است. مالیات سبز یکی از مؤثرترین ابزارهای سیاست های مالی به شمار می رود که دولتمردان می توانند به واسطۀ آن، سمت وسوی لازم را، در جهت توسعۀ پایدار، به فعالیت ها و جریانات اقتصادی و اجتماعی شهر ببخشند. نرخ مالیات سبز هزینه ای زیست محیطی است که از شرکت ها برای انتشار آلودگی دریافت می شود. این نوع مالیات نقش آشکاری در کنترل صنایع آلاینده و در نتیجه تعیین عملکرد محیط زیستی آنها در شهر دارد. بااین وجود، در شهرهای آلودۀ کشور، مدیریت شهری به این مالیات توجه چندانی ندارد. ازسوی دیگر نهادگرایان اقتصادی، به رابطۀ میان رشد فعالیت های اقتصادی با نوع نهادهای سیاسی و اقتصادی حاکم تأکید کرده اند. براین اساس در این مقاله با استفاده از نظریه بازی، انگیزه های متفاوت دولتمردان در تعیین مالیات سبز بررسی می شود. ابزار سیاست گذاری آنان، تعیین نرخ مالیات سبز و واکنش صنایع آلاینده در انتخاب سطح سرمایه گذاری نشان دهندۀ حجم آلایندگی ایجادشده خواهد بود. براساس نتایج، با فرض استقلال صنایع آلاینده از دولت، دولتمردان با انگیزۀ حداکثرسازی درآمد، به دنبال تعیین نرخ مالیات سبز بهینه اند. اما با فرضِ داشتن منافع اقتصادی این صنایع برای دولت، آنها تمایل دارند نرخ مالیات سبز را کمتر از مقدار بهینه قرار دهند. چنین نرخی موجب افزایش سطح سرمایه گذاری صنایع آلاینده و سطح آلایندگی ناشی از آن برای شهرهای هم جوار می شود. بنابراین، دولتمردان برخورد دوگانه ای با صنایع آلایندۀ بخش خصوصی و دولتی در پیش می گیرند. طبقه بندی JEL: .P48 .C73 .H21 .O43

هدف: یکی از سازوکارهایی که شرکت ها را مجبور و یا ترغیب به پیاده سازی سیستم های نوین می نماید، ایزومورفیسم است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر ابعاد ایزومورفیسم بر فشار ذینفعان و سپس اثر آن بر ارتقاء سطح گزارشگری زیست محیطی در راستای توسعه پایدار شکل گرفته است. روش: پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش گردآوری اطلاعات، توصیفی و از نوع همبستگی است. داده های پژوهش به وسیله پرسشنامه استاندارد و با استفاده از نمونه ای به میزان 300 نفر که از میان مدیران مالی ارشد شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در سال 1400 انتخاب شده اند، جمع آوری گردیده است. داده ها به روش توصیفی و استنباطی و از طریق الگویابی معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار پی آل اس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که ایزومورفیسم اجباری و هنجاری باعث به راه افتادن ایزومورفیسم نهادی و فشارذینفعان شده و در مرحله بعد منجر به گسترش گزارشگری زیست محیطی در راستای توسعه پایداری می گردد.  نتیجه گیری: گزارشگری زیست محیطی یک فعالیت ارزش زا در سازمان و برای جامعه است که می توان آن را از طریق دستورالعمل و الزامات قانونی و گسترش اعتقاد و باور به اصول مدیریت زیست محیطی برای دستبابی به توسعه پایدار، ارتقاء داد.

هدف این پژوهش ارزیابی یکپارچگی مالیات سبز براساسِ ارزش های تصمیم گیری ازدحامی برمبنایِ نظریه همسانی ماتریس تفسیری (IRP) می باشد. این پژوهش برحسب روش شناسی در دسته پژوهش های ترکیبی (کیفی/کمی) قرار می گیرد و به لحاظ نتیجه جزء پژوهش های توسعه ای قلمداد می شود. در این پژوهش به منظور شناسایی مولفه ها (یکپارچگی مالیات سبز) و گزاره های پژوهش (ارزش های تصمیم گیری ازدحامی) از تحلیل فراترکیب و با مشارکت 15 نفر از خبرگان رشته حسابداری در سطح دانشگاهی استفاده شد. در بخش کمی مولفه ها و گزاره های شناسایی شده در قالب پرسشنامه های ماتریسی توسط 22 نفر از مدیران شرکت های بازار سرمایه مورد ارزیابی تحلیل تفسیری قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد، گزاره ی مسئولیت اجتماعی در تصمیم گیری؛ کاهش تضاد منافع در تصمیم گیری و مشروعیت در تصمیم گیری به عنوان تاثیرگذارترین ارزش های تصمیم گیری ازدحامی در سطح بازار سرمایه می باشد که باعث تقویتِ پیامدِ کاهش آلایندگی های زیست محیطی به عنوان مولفه ی یکپارچگی مالیات سبز می شود. این نتیجه نشان می دهد ارزش های تصمیم گیری ازدحامی که پیگیری سطح قابل توجهی از ارزش های اجتماعی کثرت گرایانه را تشریح می نماید، یکپارچگی مالیات سبز را برای آیندگان تقویت می کند، چراکه با افزایش مالیات های سبز، شرکت ها برای توسعه مسئولیت های اجتماعی خود تلاش می نمایند تا با تقویت زیرساخت های تولید از حجم آالایندگی های خود به کاهند و از طریق افشای اطلاعات اختیاری در قالب صورت های مالی، اطمینان و اعتماد اجتماعی را به واسطه بینش در تصمیم گیری های ازدحامی را غنا بخشند.

حمل و نقل و سایر کالاهای بی دوام را به تفکیک سه طبقه فقیر، متوسط و ثروتمند جامعه طی سال های 1396-1383 بررسی می کند. برای این منظور کشش های قیمتی جبرانی و غیر جبرانی تقاضا و نیز کشش های درآمدی گروه کالاهای مذکور از طریق سیستم تقاضای تقریباً ایده آل غیر خطی برآورد شده است. نتایج حاکی از آن است که، علامت کشش های قیمتی خودی بر اساس انتظار نظری مورد تأیید می باشند. ضمن این که دو گروه انرژی خانگی و سوخت حمل و نقل از نظر قیمتی برای هر سه سطح درآمدی تقریباً باکشش ظاهر شده-اند. در واقع افزایش قیمت یک درصدی انرژی خانگی در صورتی که با جبران مصرف کننده همراه نباشد، منجر به کاهش حدود یک درصد مصرف انرژی در همه خانوارها و نیز کاهش 002/0 درصد مصرف سوخت خانوارهای متوسط خواهد شد. این نتیجه در مورد گروه سوخت حمل و نقل نیز صدق می کند. افزایش قیمت یک درصدی در گروه سوخت، بدون جبران مصرف کننده، منجر به کاهش 1 تا 005/1 درصد مصرف سوخت در همه خانوارها و همچنین کاهش درصد جزئی در مصرف انرژی در خانوارهای متوسط و ثروتمند خواهد شد. گروه کالایی سوخت های حمل و نقل برای گروه فقیر و متوسط جامعه به صورت کالای لوکس و برای گروه ثروتمند به-صورت کالای ضروری و گروه انرژی خانگی برای تمام خانوارها به صورت کالای ضروری ظاهر شده است.

تولیدات صنعتی و رشد آن به تنهایی به منزله معیاری برای سنجش عملکرد بخش صنعت در هر مقطع یا دوره زمانی قلمداد می شود، اما نمی تواند متغیر اساسی برای سنجش عملکرد این بخش در نظر گرفته شود، زیرا این عامل بدون توجه به عوامل زیست محیطی، حتی در پاره ای از موارد می تواند عملکرد مورد نظر را تحت تاثیر قرار دهد. بر این اساس، نمی توان و نباید تولید بیشتر، خصوصا در برخی صنایع، به قیمت تخریب محیط زیست صورت پذیرد. این در حالی است که قانون اساسی ج.ا.ا. نیز آن دسته از فعالیت های اقتصادی را که با آلودگی محیط زیست یا تخریب جبران ناپذیر آن در ارتباط است ممنوع دانسته است. مطابق اصل پنجاهم این قانون در جمهوری اسلامی ایران، حفاظت از محیط زیست که نسل امروز و نسل های بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی شده است. همچنین، به این موضوع در سند چشم انداز بیست ساله ایران نیز توجه و بر اساس این سند، برخورداری از محیط زیست سالم به منزله حق همگانی مطرح شده است. علاوه بر موارد مذکور، موضوع محیط زیست و مصادیق آن در قوانین برنامه توسعه اقتصادی کشور نیز مورد توجه بوده و برای مثال، برنامه سوم را می توان در حکم نقطه عطفی در زمینه توجه به محیط زیست تلقی کرد، زیرا در این قانون به مسائل محیط زیست فصلی جداگانه اختصاص داده شده است. از این رو، این مقاله می کوشد با تقسیم تولیدات صنعتی بر حسب میزان آلایندگی تحمیل شده به محیط زیست و سنجش سودآوری آن ها، ارتباط این دو را بررسی کند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در تمامی موارد، سودآوری تولیدات صنعتی آلاینده به مراتب و به صورت معنی داری بیش از این میزان در صنایع پاک است. از این رو، برتری عملکرد چنین بنگاه هایی را نمی توان فقط با معیار سودآوری سنجش کرد. بر این اساس و از حیث سیاست گذاری، لازم است با به کارگیری مالیات سبز، که به نظر می رسد عامل فراموش شده در برنامه ریزی های صنعتی ایران باشد، تمهیدات لازم برای جلوگیری از تخریب محیط زیست فراهم شود.

سلامت محیط زیست یکی از مهمترین دغدغه های فعلی مردم و مسئولین در دنیا است، تا جایی که همه برای کاهش آن متفق القولند و معتقدند باید این ثروت ملی را نه تنها برای نسل حاضر بلکه برای نسل های آینده محافظت کرد، زیرا آلاینده های ناشی از صنایع هزینه های زیادی را برای سلامت مردم به دنبال دارد، در کشور ما علیرغم افزایش آلاینده ها هنوز برنامه و تصمیم گیری عملی صورت نگرفته است در این تحقیق که تحت عنوان تعیین نرخ بهینه مالیات سبز بر صنایع بزرگ براساس کدهای isic به روش SUR (رگرسیون به ظاهر نامرتبط) تابع هزینه ترانسلوگ بر اساس متغیر های هزینه ای (هزینه حقوق و دستمزد، هزینه بیمه، مالیات، آموزش، حمل و نقل، سوخت، تعمیرات) برآورد شده نتایج نشان می دهد بیش از 95 درصد عوامل موثر بر هزینه کل توسط متغیرهای فوق در مدل توضیح داده شده اند و نرخ بهینه مالیات سبز درکل بخش صنعت در مقابل هر یک میلیون تن تولید معادل 0/19 درصد، بخش سیمان 0/13، پتروشیمی 0/18، لاستیک و پلاستیک 0/17، نیروگاه های برق 0/12 و معادن سنگ 0/09 است که پیشنهاد می شود دولت و دستگاه های متولی برای کنترل آلاینده ها می توانند از ابزار مالی و اقتصادی استفاده کنند.

افزایش روز افزون چالش های زیست محیطی ناشی از فعالیت های صنعتی، ضرورت اتخاذ رویکردهایی به منظور درونی کردن این خسارت ها را ایجاد نموده است. در این راستا، دولت میتواند با بهرهگیری از ابزارهای مختلف از جمله مالیات به عنوان یکی از بهترین راه کارها برای غلبه بر شکستهای بازاری ناشی از خسارات زیستمحیطی واحدهای آلوده کننده اقدام نماید. با توجه به بهرهوری پایین انرژی در بخش صنعت به دلیل سیگنالدهی نادرست قیمت حامل های انرژی از یک سو و سهم قابل توجه این بخش در کل مصرف نهایی انرژی کشور از سوی دیگر، بخش صنعت میتواند یکی از اولویت های اصلی سیاستگذاران به منظور اعمال مالیاتهای زیستمحیطی باشد. از اینرو، در مطالعه حاضر با تعیین زیربخش صنعتی دارای بیشترین شدت انرژی، به بررسی امکان به کارگیری مالیات سبز بر مصرف انرژی آن پرداخته شده است. بدین منظور، حامل های انرژی مصرفی، بر اساس میزان انتشار آلودگی هوا و میزان سازگاری با محیطزیست، در سه دسته برق، گاز طبیعی و فرآوردههای نفتی در نظر گرفته شده اند و با برآورد کششهای قیمتی مستقیم و متقاطع تقاضای هر یک از آنها، امکان اعمال مالیات سبز بر این حامل های انرژی بررسی شده است. برای تعیین این ضرایب از دادههای سری زمانی طی دوره 1392-1374 استفاده شده و با به کارگیری روش خودرگرسیون برداری هم انباشته (Cointegrated VAR)، روابط بلندمدت میان متغیرهای مدل استخراج گردیده است. نتایج نشان میدهد که در زیربخش صنعتی «تولید سایر محصولات کانی غیرفلزی» به عنوان زیربخش دارای بالاترین شدت انرژی، اعمال مالیات سبز بر فرآوردههای نفتی می تواند اهداف زیستمحیطی برقراری این نوع مالیات را تحقق بخشد اما در خصوص گاز طبیعی، افزایش قیمت آن از طریق اعمال مالیات منجر به دستیابی به نتایج معکوسی میشود. همچنین، در صورتیکه هدف سیاستگذار، جایگزین کردن انرژی برق به عنوان سوخت پاکتر با سایر انرژیها باشد، اعمال مالیات سبز بر آنها نمیتواند باعث تحقق این هدف زیستمحیطی گردد.

در بین انواع منابع دولت، مالیات به عنوان منبع دایمی و قابل پیش بینی همواره مورد توجه دولتمردان بوده است. اقتصاددانان همواره در تلاشند تا پایه های مالیاتی جدیدی معرفی کنند که کم ترین عدم کارایی را در سیستم اقتصادی ایجاد کند که در این بین «مالیات های سبز» که بر پایه هزینه اعمال می شود از چنین ویژگی برخوردار است. در کشور ایران این نوع مالیات بویژه به دلیل اهمیت کاهش اتکا به درآمدهای نفتی در راستای کاهش اثرپذیری از تحریم ها، مورد توجه قرار گرفت. در این پژوهش به مطالعه مالیات های زیست محیطی پرداخته می شود و اثر این نوع مالیات بر توزیع درآمد در 35 کشور منتخب سازمان همکاری و توسعه اقتصادی در بازه زمانی 2015-1980 بررسی می شود. نتایج مدل پانل نشان می دهد که اعمال مالیات سبز، اثری در بهبود توزیع درآمد نداشته است.